ਚੰਦੁ ਲਾਲ ਤਿਰ੍ਵੇਦੀ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦੇ, ਮੈ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾਂ ਇੰਨ੍ਹਾ ਦਾ ਸਕੂਲ਼ ਵਾਲਾਂ ਬਸਤਾ, ਇਹ ਚਾਰ ਪੀਰੀਅਡ ਬਾਹਰ ਰਹੇ ਸਕੂਲ ਤੋ, ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਤਾ ਵੜ੍ਹਦੇ ਹੀ ਨਹੀ, ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀ ਆਉਂਦੀ ਇਹ ਸਕੂਲ ਕੀ ਕਰਨ ਆਉਦੇ ਨੇ? ਮਾ ਪਿਉ ਤਾਂ ਇੰਨ੍ਹਾ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਭੇਜਦਾ ਤੇ ਇਹ ਸਕੂਲੋਂ ਗਾਇਬ ਹੋ ਕੇ ਤੁਰ ਪੈਦੇ ਨੇ ਵਾਰਾ ਗਰਦੀ ਕਰਨ, ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਐ, ਪੈਸੇ ਤਾ ਇੰਨ੍ਹਾ ਦੇ ਮਾ ਪਿਉ ਨੇ ਦੇ ਹੀ ਦੇਣੇ ਨੇ, ਚੱਲ ਕੋਈ ਨਾ ਜਵਾਕ ਨੇ, ਅੱਛਾਂ ਜਵਾਕ ਨੇ... ਫਿਰ ਆਪ ਹੀ ਕਿਉ ਕਹਿਣਾ ਹੁੰਦੇ ਕਿ ਸਕੂਲ਼ ਵਾਲੇ ਭੈਣਜੀ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਸਿੱਖਿਆਂ ਦਾ ਮਿਆਰ ਡਿੱਗ ਗਿਆ, ਸਿੱਖਿਆਂ ਦੀ ਫੱਟੀ ਮੇਸ ਹੋ ਗਈ... ਇਹ ਹੋ ਗਿਆ... ਓਹ ਹੋ ਗਿਆਂ.. ਫਿਰ ਕਿਉ ਤਾਅਨੇ ਜੇ ਦਿੰਨਾ ਰਹਿਨੈ ਕਿ ਸਕੂਲਾ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਾਉਦੇ ਹੀ ਨਹੀ, ਪੜ੍ਹਦੇ ਆਪ ਵੀ ਨਹੀਂ ਇਹ ਤੇ ਫਿਰ ਅਸੀ ਵੀ ਕੀ ਕਰੀਏ? ਫਿਰ ਕਹਿੰਦੇਂ ਰਿਜਲਟ ਮਾੜਾ ਆਉਂਦੇਂ, ਭੈਣ ਜੀ ਦਾ ਪਾਰਾ ਸੱਤਵੇਂ ਅਸਮਾਨ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗਿਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਚੱਲ ਛੱਡ ਤੂੰ ਐਵੇ ਨਾ ਟੈਨਸ਼ਨ ਨਾ ਲਿਆ ਕਰ, ਇੰਨ੍ਹਾ ਦੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੂੰ ਸੱਦ ਕੇ ਦੱਸ ਕਿਉਂ ਨਹੀ ਦਿੰਦੀ ਕਿ ਭਾਈ ਥੋਡੀ ਔਲਾਦ ਪੜ੍ਹਦੀ ਨਹੀ, ਬਹੁਤ ਵਾਰੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੂੰ ਸਕੂਲੇ ਬੁਲਾ ਕੇ ਲਿਆਉ, ਪਰ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹੀ ਨਹੀ, ਨਾ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੂੰ ਕੋਈ ਟੈਨਸ਼ਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਜਵਾਕ ਪੜ੍ਹਦੇ ਵੀ ਨੇ ਕਿ ਨਹੀ, ਬੱਸ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ ਬੈਗ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਚਿਰ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੂੰ ਸਕੂਲੇ ਬੁਲਾ ਕੇ ਨਹੀਂ ਲਿਆਉਂਦੇ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਚੱਲ ਭਾਈ ਤੇਰੀ ਮਰਜੀ ਐ, ਅਸਲ ਵਿਚ ਗੱਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਸਕੂਲ਼ ਵਾਲੀ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀ ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਂਝ ਹੀ ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਗੱਲ ਦੀ ਗਲਲ ਜੀ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਤੇਰੀ ਹਾਂ ਵਿਚ ਹਾ ਮਿਲਾਉਣ ਲੱਗ ਗਿਆ, ਮੈ ਦੀਦੀ ਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਚੜ੍ਹਿਆ ਪਾਰਾ ਠੰਡਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸੱਚ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ। ਤੂੰ ਵੀ ਨਾ.... ਕੋਈ ਨਾ ਆ ਜਾਣ ਦੇ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਜੁੰਡੇ ਮੈ ਪੱਟੂ... ਮੈ ਫੋਨ ਕੱਟ ਕੇ ਹੱਸ ਪੈਦਾ ਹਾ, ਪਰ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਅੱਜ ਦੇ ਅਖਬਾਰ ਵਿਚ ਜਾਰ ਜਾਰ ਰੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਇੰਨ੍ਹਾ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦੇ, ਮੈ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ ਇੰਨ੍ਹਾ ਦਾ ਸਕੂਲ ਵਾਲਾ ਬਸਤਾ, ਇਹ ਚਾਰ ਪੀਰੀਅਡ ਬਾਹਰ ਰਹੇ ਸਕੂਲਾ ਤੋਂ, ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਤਾਂ ਵੜ੍ਹਦੇ ਹੀ ਨਹੀ, ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਦੀ ਇਹ ਸਕੂਲ ਕੀ ਕਰਨ ਆਉਂਦੇ ਨੇ? ਮਾਂ ਪਿਉ ਤਾਂ ਇੰਨ੍ਹਾ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਭੇਜਦਾ ਤੇ ਇਹ ਸਕੂਲੋਂ ਗਾਇਬ ਹੋ ਕੇ ਤੁਰ ਪੈਂਦੇ ਨੇ ਵਾਰਾ ਗਰਦੀ ਕਰਨ, ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਐ, ਪੈਸੇ ਤਾਂ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੇ ਦੇ ਹੀ ਦੇਣੇ ਨੇ, ਚੱਲ ਕੋਈ ਨਾ ਜਵਾਂਕ ਨੇ, ਅੱਛਾਂ ਜਵਾਕ ਨੇ... ਫਿਰ ਆਪ ਹੀ ਕਿਉਂ ਕਹਿਣਾ ਹੁੰਨੈ ਕਿ ਸਕੂਲ਼ ਵਾਲੇ ਭੈਣਜੀ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਸਿੱਖਿਆਂ ਦਾ ਮਿਆਰ ਡਿੱਗ ਗਿਆ, ਸਿੱਖਿਆਂ ਦੀ ਫੱਟੀ ਮੇਸ ਹੋ ਗਈ... ਇਹ ਹੋ ਗਿਆ... ਓਹ ਹੋ ਗਿਆ.. ਫਿਰ ਕਿਉਂ ਤਾਅਨੇ ਜੇ ਦਿੰਨਾ ਰਹਿਨੈ ਕਿ ਸਕੂਲਾ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਹੀ ਨਹੀ, ਪੜ੍ਹਦੇ ਆਪ ਵੀ ਨਹੀਂ ਇਹ ਤੇ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਵੀ ਕੀ ਕਰੀਏ? ਫਿਰ ਕਹਿੰਦੇ ਰਿਜਲਟ ਮਾੜਾ ਆਉਦੇ, ਭੈਣ ਜੀ ਦਾ ਪਾਰਾ ਸੱਤਵੇਂ ਅਸਮਾਨ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗਿਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਚੱਲ ਛੱਡ ਤੂੰ ਐਵੇ ਨਾ ਟੈਨਸ਼ਨ ਨਾ ਲਿਆ ਕਰ, ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੂੰ ਸੱਦ ਕੇ ਦੱਸ ਕਿਉਂ ਨਹੀ ਦਿੰਦੀ ਕਿ ਭਾਈ ਥੋਡੀ ਔਲਾਦ ਪੜ੍ਹਦੀ ਨਹੀ, ਬਹੁਤ ਵਾਰੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੂੰ ਸਕੂਲੇ ਬੁਲਾ ਕੇ ਲਿਆਉ, ਪਰ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹੀ ਨਹੀ, ਨਾ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੂੰ ਕੋਈ ਟੈਨਸ਼ਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਜਵਾਕ ਪੜ੍ਹਦੇ ਵੀ ਨੇ ਕਿ ਨਹੀ, ਬੱਸ ਮੈਂ ਨਹੀ ਦੇਣਾ ਬੈਗ ਜਿੰਨ੍ਹਾ ਚਿਰ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੂੰ ਸਕੂਲੇ ਬੁਲਾ ਕੇ ਨਹੀਂ ਲਿਆਉਂਦੇ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਚੱਲ ਭਾਈ ਤੇਰੀ ਮਰਜੀ ਐ, ਅਸਲ ਵਿਚ ਗੱਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਸਕੂਲ ਵਾਲੀ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਂਝ ਹੀ ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਗੱਲ ਦੀ ਗਲਲ ਜੀ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਤੇਰੀ ਹਾਂ ਵਿਚ ਹਾਂ ਮਿਲਾਉਣ ਲੱਗ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਦੀਦੀ ਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਚੜ੍ਹਿਆ ਪਾਰਾ ਠੰਡਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸੱਚ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ। ਤੂੰ ਵੀ ਨਾ.... ਕੋਈ ਨਾ ਆ ਜਾਣ ਦੇ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਜੁੰਡੇ ਮੈਂ ਪੱਟੂ... ਮੈਂ ਫੋਨ ਕੱਟ ਕੇ ਹੱਸ ਪੈਂਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਅੱਜ ਦੇ ਅਖਬਾਰ ਵਿਚ ਜਾਰ ਜਾਰ ਰੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਚੰਦੁ ਲਾਲ ਤਿਰ੍ਵੇਦੀ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦੇ, ਮੈ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾਂ ਇੰਨ੍ਹਾ ਦਾ ਸਕੂਲ਼ ਵਾਲਾਂ ਬਸਤਾ, ਇਹ ਚਾਰ ਪੀਰੀਅਡ ਬਾਹਰ ਰਹੇ ਸਕੂਲ ਤੋ, ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਤਾ ਵੜ੍ਹਦੇ ਹੀ ਨਹੀ, ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀ ਆਉਂਦੀ ਇਹ ਸਕੂਲ ਕੀ ਕਰਨ ਆਉਦੇ ਨੇ? ਮਾ ਪਿਉ ਤਾਂ ਇੰਨ੍ਹਾ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਭੇਜਦਾ ਤੇ ਇਹ ਸਕੂਲੋਂ ਗਾਇਬ ਹੋ ਕੇ ਤੁਰ ਪੈਦੇ ਨੇ ਵਾਰਾ ਗਰਦੀ ਕਰਨ, ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਐ, ਪੈਸੇ ਤਾ ਇੰਨ੍ਹਾ ਦੇ ਮਾ ਪਿਉ ਨੇ ਦੇ ਹੀ ਦੇਣੇ ਨੇ, ਚੱਲ ਕੋਈ ਨਾ ਜਵਾਕ ਨੇ, ਅੱਛਾਂ ਜਵਾਕ ਨੇ... ਫਿਰ ਆਪ ਹੀ ਕਿਉ ਕਹਿਣਾ ਹੁੰਦੇ ਕਿ ਸਕੂਲ਼ ਵਾਲੇ ਭੈਣਜੀ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਸਿੱਖਿਆਂ ਦਾ ਮਿਆਰ ਡਿੱਗ ਗਿਆ, ਸਿੱਖਿਆਂ ਦੀ ਫੱਟੀ ਮੇਸ ਹੋ ਗਈ... ਇਹ ਹੋ ਗਿਆ... ਓਹ ਹੋ ਗਿਆਂ.. ਫਿਰ ਕਿਉ ਤਾਅਨੇ ਜੇ ਦਿੰਨਾ ਰਹਿਨੈ ਕਿ ਸਕੂਲਾ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਾਉਦੇ ਹੀ ਨਹੀ, ਪੜ੍ਹਦੇ ਆਪ ਵੀ ਨਹੀਂ ਇਹ ਤੇ ਫਿਰ ਅਸੀ ਵੀ ਕੀ ਕਰੀਏ? ਫਿਰ ਕਹਿੰਦੇਂ ਰਿਜਲਟ ਮਾੜਾ ਆਉਂਦੇਂ, ਭੈਣ ਜੀ ਦਾ ਪਾਰਾ ਸੱਤਵੇਂ ਅਸਮਾਨ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗਿਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਚੱਲ ਛੱਡ ਤੂੰ ਐਵੇ ਨਾ ਟੈਨਸ਼ਨ ਨਾ ਲਿਆ ਕਰ, ਇੰਨ੍ਹਾ ਦੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੂੰ ਸੱਦ ਕੇ ਦੱਸ ਕਿਉਂ ਨਹੀ ਦਿੰਦੀ ਕਿ ਭਾਈ ਥੋਡੀ ਔਲਾਦ ਪੜ੍ਹਦੀ ਨਹੀ, ਬਹੁਤ ਵਾਰੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੂੰ ਸਕੂਲੇ ਬੁਲਾ ਕੇ ਲਿਆਉ, ਪਰ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹੀ ਨਹੀ, ਨਾ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੂੰ ਕੋਈ ਟੈਨਸ਼ਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਜਵਾਕ ਪੜ੍ਹਦੇ ਵੀ ਨੇ ਕਿ ਨਹੀ, ਬੱਸ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ ਬੈਗ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਚਿਰ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨੂੰ ਸਕੂਲੇ ਬੁਲਾ ਕੇ ਨਹੀਂ ਲਿਆਉਂਦੇ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਚੱਲ ਭਾਈ ਤੇਰੀ ਮਰਜੀ ਐ, ਅਸਲ ਵਿਚ ਗੱਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਸਕੂਲ਼ ਵਾਲੀ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀ ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਂਝ ਹੀ ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਗੱਲ ਦੀ ਗਲਲ ਜੀ ਬਣਾ