ੳਲ਼ਜ, ਸ਼ਦਜ ਹਰ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੀ ਰੁਝੇਵਿਆਂ ਭਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁ-ਤਦਾਦ ਦੇ ਛੋਟੇ-ਵੱਡੇ ਸਫਰਾਂ ਦਾ ਪੈਡਾਂ ਤੈਅ ਕਰਦਾ ਹੈ,ਪਰ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਇਹ ਤੈਅ ਕੀਤੇ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਸਫਰ ਚਿੱਤ ਚਿੱਤੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੇ। ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ 'ਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਔਐ ੲਇ ਆਅ ਔਭ ਉ ਓਏਅ ਓਏ ਇਈ ਏ ਐ ਈਭ ਯਿ ਐਔ ਣ ਅਓ ਅਆ ਇੲ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਅਤੇ ਨਾ ਭੁੱਲਣ ਵਾਲਾ ਦਿਨ ਉਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦ ਉਹ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਿੰਗਾਰੀ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਞ਼ਜਿ, ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਹਮਸਫਰ ਨੂੰ ਵਿਹਾਉਣ ਲਈ ਸਫਰ ਤੈਅ ਕਰਕੇ ਉਸ ਦੇ ਦਰ ਤੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਲੀ ਗੱਡੀ ਵਿਹਾਉਤਾ ਗੱਭਰੂ ਦੇ ਮਨ-ਪਸੰਦ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਸਜਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਸਫਰ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਤਾਏ-ਚਾਚੇ,ਸਕੇ ਸਬੰਧੀ,ਰਿਸਤੇਦਾਰ,ਦੋਸਤ-ਮਿੱਤਰ ਆਦਿ ਸਜ-ਧਜ ਫਮਨੰਣ ਕੇ ਸਮੂਲੀਅਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਰਸੇ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਮੌਕੇ ਗੱਡੀਆਂ ਤੇ ਫੁੱਲ ਲਗਾਉਣਾ ਸਗਨਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ। ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਰੱਥ-ਗੱਡੀਆਂ ਨੂੰ ਰੰਗ-ਬਰੰਗੇ ਧਾਗਿਆਂ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਸਜਾ ਕੇ ਡੋਲੀ ਲਈ ਵਰਤਦੇ ਸਨ। ਕਈ ਰੱਥ-ਗੱਡੀਆਂ ਤੇ ਕਲਾਕਾਰੀ ਨਾਲ ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਮੀਨਾਕਾਰੀ ਕੀਤੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਇਸ ਰੱਥ-ਗੱਡੀ ਦੇ ਮਾਲਕ ਲਾੜੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਸ਼ਗਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਨਕਦੀ,ਕੱਪੜੇ ਅਤੇ ਮਠਿਆਈ ਆਦਿ ਲੈਂਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਰੱਥ-ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਲਾੜਾ ਆਪਣੀ ਲਾੜੀ ਨੂੰ ਵਿਆਹੁਣ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਜੰਞ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਹੋਰ ਲੋਕ ਬੈਲ ਗੱਡੀਆਂ, ਊਠਾਂ ਅਤੇ ਘੋੜਿਆਂ ਤੇ ਕਾਫਲੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਸ਼ੀਨੀ ਯੁੱਗ ਆਉਣ ਨਾਲ ਰੱਥ-ਗੱਡੀਆਂ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਟ੍ਰਰੈਕਟਰ ਟਰਾਲੀਆਂ ਨੇ ਮੱਲ ਲਈ ਸੀ ਤਾਂ ਫਿਰ ਨਵੀਂ ਤਕਨੀਕ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਡੀਜਲ/ਪਟਰੌਲ ਤੇ ਚੱਲਣ ਵਾਲੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਨੂੰ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਿੰਗਾਰਿਆਂ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਗੱਭਰੂ ਦੀ ਮੰਗ ਅਨੁਸਾਰ ਮਹਿੰਗੀ ਤੋਂ ਮਹਿੰਗੀ ਗੱਡੀ ਡੋਲੀ ਲਈ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਕਰਕੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਸਜਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਗੱਭਰੂ ਨੂੰ ਵੀ ਚਾਅ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਹਮਸਫਰ ਨੂੰ ਲੈਣ ਜਾ ਰਹੀ ਗੱਡੀ ਨੂੰ ਰੀਝਾਂ ਨਾਲ ਸੋਹਣੇ ਜਿਹੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਗੁੱਲਦਸਤਿਆਂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਨਵੇਕਲੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸ਼ਿੰਗਾਰਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਹਰ ਇੱਕ ਦੀ ਖਿੱਚ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਬਣੇ। ਅੱਜ-ਕੱਲ੍ਹ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਗੱਡੀਆਂ ਸਜਾਉਣਾ ਇੱਕ ਕਾਰੋਬਾਰ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਇਸ ਧੰਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਕੇ ਆਪਣੀ ਰੋਟੀ-ਰੋਜ਼ੀ ਕਮਾਉਣ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਫਿਰ ਫੱੁਲਾਂ ਨਾਲ ਔਐ, ਏਅਉ ਊੳੲ ਞਢ ਡ਼ਓ ਫਈ, ਸ਼ਿੰਗਾਰੀ ਗੱਡੀ ਨੂੰ ਜੰਞ ਵਾਲੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਲਾ ਕੇ ਜਦ ਲਾੜੀ ਦੇ ਪਿੰਡ ਢੁੱਕਿਆਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸ ਫੁੱਲਾਂ ਸ਼ਿੰਗਾਰੀ ਗੱਡੀ 'ਚੋ ਲਾੜੇ ਨੂੰ ਬੈਂਡ ਬਾਜਿਆਂ ਦੀ ਧੁਨ ਵਜਾਅ ਕੇ ਆਦਰ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਉਤਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਰਾਤੀਆਂ ਦੇ ਇਸ ਕਾਫਲੇ ਅੱਗੇ ਲਾੜੀ ਦੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਲਾੜੇ ਨੂੰ ਤੱਕਣ ਲਈ ਕੋਠਿਆਂ ਤੇ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਤੇ ਫਿਰ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਲਾੜੀ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਉਸ ਨਾਲ ਤਰ੍ਹਾਂ-ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਜਾਕ ਕਰਦੀਆਂ ਤੇ ਕੁਝ ਕੁ ਲਾੜੀ ਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਲਾੜੇ ਦੀਆਂ ਤਾਰੀਫਾਂ ਦੇ ਪੁਲ ਬੰਨ ਦਿੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਫਿਰ ਲਾੜੀ ਦੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਲਾੜੇ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਉਸ ਸਮੇਂ ਅਨੁਸਾਰ ਜੀ ਆਇਆਂ ਕਹਿਣ ਲਈ ਗੀਤ ਗਾਏ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਕਵਿਤਾ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜੰਞ ਬੰਨਣ ਦਾ ਰਿਵਾਜ ਵੀ ਸੀ,ਜੋ ਬਰਾਤੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਜਣਾ ਕਵਿਤਾ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜਵਾਬ ਦੇ ਕੇ ਜੰਞ ਨੂੰ ਛੁਡਾਉਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਪਿਛੋਂ ਹੀ ਬਰਾਤੀ ਚਾਹ-ਪਾਣੀ ਛਕਣ ਦੇ ਯੋਗ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਲਾੜੇ ਦੀਆਂ ਸਾਲੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਦਰਵਾਜੇ ਦੇ ਅੱਗੇ ਰੀਬਨ ਨਾਲ ਬਾਰ ਰੋਕਿਆਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਲਾੜੇ ਦੀ ਆਓ ਭਗਤ ਕਰਦਿਆਂ ਉਸਦਾ ਮੂੰਹ ਮਿੱਠਾ ਕਰਵਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਲਾੜਾ ਇਸ ਸ਼ਗਨ ਦੀ ਰਸ਼ ੳਲ਼ਜ, ਸ਼ਦਜ ਹਰ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੀ ਰੁਝੇਵਿਆਂ ਭਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁ-ਤਦਾਦ ਦੇ ਛੋਟੇ-ਵੱਡੇ ਸਫਰਾਂ ਦਾ ਪੈਡਾਂ ਤੈਅ ਕਰਦਾ ਹੈ,ਪਰ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਇਹ ਤੈਅ ਕੀਤੇ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਸਫਰ ਚਿੱਤ ਚਿੱਤੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੇ। ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ 'ਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਔਐ ੲਇ ਆਅ ਔਭ ਉ ਓਏਅ ਓਏ ਇਈ ਏ ਐ ਈਭ ਯਿ ਐਔ ਣ ਅਓ ਅਆ ਇੲ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਅਤੇ ਨਾ ਭੁੱਲਣ ਵਾਲਾ ਦਿਨ ਉਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦ ਉਹ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਿੰਗਾਰੀ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਞ਼ਜਿ, ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਹਮਸਫਰ ਨੂੰ ਵਿਹਾਉਣ ਲਈ ਸਫਰ ਤੈਅ ਕਰਕੇ ਉਸ ਦੇ ਦਰ ਤੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਲੀ ਗੱਡੀ ਵਿਹਾਉਤਾ ਗੱਭਰੂ ਦੇ ਮਨ-ਪਸੰਦ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਸਜਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਸਫਰ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਤਾਏ-ਚਾਚੇ,ਸਕੇ ਸਬੰਧੀ,ਰਿਸਤੇਦਾਰ,ਦੋਸਤ-ਮਿੱਤਰ ਆਦਿ ਸਜ-ਧਜ ਫਮਨੰਣ ਕੇ ਸਮੂਲੀਅਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਰਸੇ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਮੌਕੇ ਗੱਡੀਆਂ ਤੇ ਫੁੱਲ ਲਗਾਉਣਾ ਸਗਨਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ। ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਰੱਥ-ਗੱਡੀਆਂ ਨੂੰ ਰੰਗ-ਬਰੰਗੇ ਧਾਗਿਆਂ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਸਜਾ ਕੇ ਡੋਲੀ ਲਈ ਵਰਤਦੇ ਸਨ। ਕਈ ਰੱਥ-ਗੱਡੀਆਂ ਤੇ ਕਲਾਕਾਰੀ ਨਾਲ ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਮੀਨਾਕਾਰੀ ਕੀਤੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਇਸ ਰੱਥ-ਗੱਡੀ ਦੇ ਮਾਲਕ ਲਾੜੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਸ਼ਗਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਨਕਦੀ,ਕੱਪੜੇ ਅਤੇ ਮਠਿਆਈ ਆਦਿ ਲੈਂਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਰੱਥ-ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਲਾੜਾ ਆਪਣੀ ਲਾੜੀ ਨੂੰ ਵਿਆਹੁਣ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਜੰਞ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਹੋਰ ਲੋਕ ਬੈਲ ਗੱਡੀਆਂ, ਊਠਾਂ ਅਤੇ ਘੋੜਿਆਂ ਤੇ ਕਾਫਲੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਸ਼ੀਨੀ ਯੁੱਗ ਆਉਣ ਨਾਲ ਰੱਥ-ਗੱਡੀਆਂ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਟ੍ਰਰੈਕਟਰ ਟਰਾਲੀਆਂ ਨੇ ਮੱਲ ਲਈ ਸੀ ਤਾਂ ਫਿਰ ਨਵੀਂ ਤਕਨੀਕ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਡੀਜਲ/ਪਟਰੌਲ ਤੇ ਚੱਲਣ ਵਾਲੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਨੂੰ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਿੰਗਾਰਿਆਂ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਗੱਭਰੂ ਦੀ ਮੰਗ ਅਨੁਸਾਰ ਮਹਿੰਗੀ ਤੋਂ ਮਹਿੰਗੀ ਗੱਡੀ ਡੋਲੀ ਲਈ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਕਰਕੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਸਜਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਗੱਭਰੂ ਨੂ